دریای اندیشه

روابط عمومی ها سربازان خط مقدم و ایثارگر اطلاع رسانی اند

شیرزاد عزتی متولد ۱۳۵۲ فارغ التحصیل رشته کارشناسی ارشد مدیریت فرهنگی از سال ۷۸ که شاغل شدم کار رو در عرصه روابط عمومی شروع کردم و از اون وقت بیش از بیست سال گذشته است که در این رشته و حرفه فعالیت دارم، در بخش های مختلف دولتی دستگاه های فرهنگی عمومی و عمرانی و سیاسی به عنوان مدیر روابط عمومی کار کردم.

آنچه که می شود به عنوان نقطه مشترک این سیستم ها ازش یاد کنم این است که مجموعاً روابط عمومی را سرباز، ایثارگر خط اول، تک تیرانداز و دارای روحیه ، کار جهادی و کار شبانه‌روزی و برای جنگیدن در خط مقدم می‌خواهند.

نیرو و مدیر روابط عمومی را متاسفانه در تجهیز فقط به دادن یک پلاک اکتفا می کنند و را در اختیارش می گذارند. مدیران خیلی خوب حداقل ها را در اختیار قرار می دهند.

 این موضوع متضاد منافات داره با دیدگاه‌های بزرگان و نظریه پردازان این حوزه و بزرگان کشور که چه دیدگاه کلان و با احترامی نسبت به روابط عمومی دارند.

  متاسفانه در ارزیابی مدیران مجموعه ها بهره برداری ،بهره وری و همکاری با عمومی خیلی مورد ارزیابی قرار نمی‌گیرد. برای همین مثل یک پس انداز یا یک اسلحه پر دیده می‌شود که فقط در موقع خطر از او استفاده می کنند 

خاطرات تلخ و شیرین و متفاوتی در لحظات روز ها و مناسبت ها است که ضمن کار پیش میاد شاید خاطره ای که جذاب باشه هم خنده دار از طرفی گریه آور و از طرفی ماهیت این شغل و اهمیت آن را نشان می دهد این باشد که عرض می کنم ، یه روز یک سمینار عمومی داشتیم در یکی از این مجموعه هایی که کار می کردم متاسفانه بخش خدمات دستگاه با اینکه قبلا بهشون اعلام کرده بودیم فردا برنامه و همایش داریم نظافت سالن را انجام نداده بودند و ناچار شدم نیم ساعت قبل از شروع مراسم خودم شخصا جارو دستم بگیرم و محیط رو جارو کنم بالاخره نیم ساعت بعد ۵۰ ۶۰ نفر مهمان وارد سالن شد.

بازم از تلخی ها بگم روزنامه هایی که یه وقتی در تنگنا بودند و همکاری با آنها به نوعی جرم محسوب می شد البته به نظر اونها را حمایت کردم ولی اندکی پس از خطر و چالش و فراغت اونها اوضاع و احوالشان بهتر شد و آن ها شدن نامه نگار و قلم به دست و مهر هاشون آماده برای کوبیدن پای نامه هایی که علیه بنده می نوشتند.

متاسفانه ارتباط حرفه ای، اخلاقی و اصولی الان بین رسانه‌ها و روابط‌عمومی‌ها وجود ندارد این هم به دلیل بذری بود که آقای انتظامی کاشت در قالب یک مصوبه به نام مصوبه هیئت دولت مشهور شد و تمرکز و توزیع آگهی های دولتی رو به اداره ارشاد واگذار شد و ارتباط دوطرفه ، دوسویه و برد ،برد مطبوعات و روابط عمومی ها را قطع کرد و متاسفانه الان می بینیم که هم در آن دولت هم در این دولت خیلی اقدامات صورت گرفته منتشر نمی شود ناشی ازدیدگاهی است که رسانه ها پیدا کردند که می گویند ما نیازی به دستگاه‌های دولتی و اجرایی نداریم که بهشون خدمت رسانی بکنیم و تقریباً به تنها جایی که خدمت می‌کنند همان اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی است و می بینیم که با همه مشکلات آن بخش در موردش سکوت حاکم است 

  برای همین هرکسی ممکن است از یک زاویه صرفاً یک روابط عمومی را نگاه کند آن را موفق یا برعکس ناموفق ببیند و این مدل نیازمند بازنگری است از آن طرف ارزیابی ها و سمینارها و همایش هایی که متاسفانه توسط فعالان حوزه برقرار می‌کنند می‌بینیم که اول و دوم و سوم که واقعاً به صورت عینی به عنوان کسی که در این استان زندگی می کنیم و کار روزانه شان را می بینیم .

اصلا کارنامه قابل دفاعی ندارند و اصلاً برجستگی ندارند صرف اینکه به دلیل دارندگی مادی و مالی مکرر و مستمر در این گونه برنامه ها شرکت می کنند انگار این لوح ها و این مقام ها رو به آن ها اعطا می کنم ای کاش استانداردها و ارزیابی‌ها و محاسبه را شفاف و روشن اعلام می شد که به چه دلیل این مقام رو به این مجموعه یابه این شخص اعطا کرده اند.