به قلم :عبدالحسین اسدپور
پیامبر اسلام (ص) در سال ۵۷۰ میلادی، در «عام الفیل» و در دوران جاهلیت (حدود ۲۰۰ سال پیش از بعثت) در شهر مکه، واقع در منطقه حجاز شبه‌جزیره عربستان، قدم به این جهان خاکی نهاد. ایشان با وجود پربرکت خود، عالمی را از جهل، نادانی و گمراهی نجات بخشید. او عرش‌نشینی بود که با فرش‌نشینان همراه گشت تا آنان را هم با خود به عرش ببرد.
محمد بن عبدالله (ص) در حریم عزت و در خاندانی با شرافت متولد شد. حسب و نسب پاکش هیچ‌گاه آلوده نشد و صفات متعالی او توسط دانشمندان و حکیمان بارها توصیف شده است. او پاکدامنی بی‌نظیر، هاشمی‌نسبی بی‌همتا و از اهالی مکه بود. خداوند او را برگزید، پسندید و انتخاب کرد، سپس کلیدهای دانش و سرچشمه‌های حکمت را به او عطا کرد. او را مبعوث نمود تا رحمت، وحدت برای بندگان و بهار جهانیان باشد.
خداوند کتابی را بر او نازل کرد که بیان و توضیح هر چیزی در آن است و آن را به زبان عربی، بدون هیچ انحرافی، قرار داد به امید اینکه مردم پرهیزکار شوند. پیامبر آن را برای مردم بیان و معارفش را روشن ساخت و با آن دین خدا را آشکار کرد، حدودی را وضع نمود و مردم را آگاه ساخت. او راهنمایی به سوی نجات و نشانه‌ای از هدایت به سوی خدا بود.
رسول خدا (ص) رسالتش را تبلیغ کرد، مأموریتش را آشکار ساخت و بار سنگین نبوت را که به عهده گرفته بود، به منزل رسانید. او به خاطر پروردگارش صبر کرد و در راهش جهاد نمود. با برنامه‌ها و انگیزه‌هایی که برای مردم پی‌ریزی کرد و مناره‌هایی که نشانه‌های آن را برافراشت، برای امتش خیرخواهی کرد و آن‌ها را به سوی نجات و درستکاری فرا خواند. او مردم را به یاد خدا تشویق و به راه هدایت ولایت کرد تا پس از او گمراه نشوند.
آری، حیا صفت او بود و سخاوت طبیعتش. او به متانت‌ها و اخلاق نبوت سرشته شده بود و صفات خویشتن‌داری رسالت بر او مهر شده بود. آن گاه که مقدرات و قضای الهی عمر او را به پایان رسانید و حکم ختمیت پروردگار او را به سرانجامش منتهی ساخت، امت واحد پس از خود را به آمدنش مژده داد. ولادتش در بهترین طایفه، آراسته‌ترین نواده (بنی‌هاشم)، شریف‌ترین قبیله و امانت‌دارترین خاندان بود.
میلاد سراسر سعادت یگانه منجی عالم بشریت، حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) و نوه‌ی بزرگوارش حضرت امام جعفر صادق (ع)، رئیس مکتب شیعه جعفری، را به مردم شریف ایران، به خصوص مردم خونگرم استان هرمزگان، شادباش و تبریک می‌گوییم.
