به گزارش دریای اندیشه، رودان از دیرباز بواسطه داشتن دونده های نامی در رقابت های مختلف کشور زبانزد بوده است از دهه ۶۰ تاکنون هرگاه رقابت های دو و میدانی از سطح مدارس گرفته تا ملی هر جای کشور برگزار شده حداقل یک مدال آور از رودان داشته است. اما این افتخار آفرینی در یک دهه اخیر بیشتر جلب توجه کرده است. چرا که جلیل ساکت مربی با دانشی که عملا با دستان خالی کاری کارستان می کرد و با کشف استعداد ها این ورزش از دل روستاها و برنامه ریزی برای آن ها قهرمانانی را با جسارت فتح قله های دست نیافتی پرورش می داد.
وقتی انتظار ۱۶ ساله به پایان رسید
جلیل ساکت و شاگردانش برای دویدن بر روی پیست دو و میدانی مجموعه ورزشی شهید چمران رودان ۱۶ سال انتظار کشیدند اما هیچ گاه نا امید نشدند.حتی تمرین های سخت در زمین های سنگلاخی ورودی شهر نیز آنها را از حرکت نگه نداشت و به قهرمانانی بدل شدند که از خاک طلا می گرفتند. جوانان رودان بر روی پیست خود ساخته سنگلاخی تمرین می کردند و در مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب بر روی سکو می رفتند. این در حالی بود که هیچ کس به ذهنش چنین افتخار آفرینی را هرگز خطور نمی‌کرد. تصاویر دوربین خبر شبکه سه سیما در سال ۱۴۰۰ پرده از این راز برای کل کشور برداشت و از آن وقت بود که ساخت پیست دو و میدانی رودان شتاب گرفت.
حالا وقت افتخار آفرینی بود
بهمن ماه ۱۴۰۲ روز موعد بود، روزی که به دست وزیر وقت ورزش و جوانان این پیست رسماً تحویل جلیل ساکت و شاگردانش شد. و آن شد نقطه ای برای درخشش ها بیشتر، حالا دیگر ساکت در اندیشه هایش قهرمانی کشور نبود چرا که از گذشته بدون هیچ، سکوهای ملی مال او و بچه هایش بود و همیشه هم می گفت اگر پیست داشته باشم سالی چند دونده را تحویل تیم ملی میدهم، همین هم شد! تنها یک سال بعد مصطفی تبوراک خود را در لیست تیم ملی دید و محمد حسن درویشی و محمد حسین سقایی، محمد طاها رامشگر نیز به عضویت تیم ملی دانش آموزی و تیم ملی نوجوانان درآمدند ، سینا خیل تاش هم در آستانه دروازه تیم ملی نونهالان بود.
اما ساکت و شاگردانش بلند پرواز تر از این ها بودند آنها حالا دیگر قله آسیا را می خواستند. در اوایل سال ۱۴۰۴ برای اولین بار او و دونده هایش با کسب مدال های رنگارنگ بر روی سکوی تیمی کشور ایستادند و برای تمام کشور خط و نشان کشیدند.
ثبت رکورد های بی نظیر سبب شد تا پس از آن محمد حسن درویشی بطور مستقیم در لیست تیم ملی برای مسابقات آسیایی جوانان بحرین قرار بگیرد. دونده دو های سرعتی که تنها ۱۶ سال سن دارد و یک آینده درخشان انتظار او را می کشد.
وقتی محمد حسن ظهور کرد
روزهای آغازین مهر ماه درخشش یک ستاره آینده دار هرمزگان را که از دل روستایی کوچک در بخش رودخانه رودان برخاسته است را به ثبت رساند. درویشی در مرحله مقدماتی دوی ۱۰۰ متر و در گروه اول به رقابت با حریفانی از ماکائو، عمان، هنگ کنگ، جمهوری دموکراتیک تیمور شرقی(لسته)، پاکستان و ترکمنستان پرداخت و با ثبت ۱۱:۰۲ ثانیه به مرحله نیمه‌نهایی این مسابقات صعود کرد.
دونده ۱۰۰ متر ایران پس از صعود به مرحله نیمه نهایی دوی ۱۰۰ متر در مسابقات دوومیدانی بازی‌های آسیایی جوانان بحرین، اظهار داشت: سطح مسابقات بالاست و تنها می خواستم از دور مقدماتی صعود کنم و نمی خواستم به خودم فشار بیاورم، زیرا باید در نیمه نهایی شرکت کنم و روز بعد هم در فینال می‌دوم.
وی گفت: هدف فقط بالا آمدن بود و می‌خواستم فقط برنده شوم. به نظرم امروز رقابت خوبی بود زیرا مقدماتی‌های ایران را ۱۱:۲۵ می‌زدم. مطمئنم رکورد خوبی می‌زنم. بهترین رکوردم ۱۰:۷۶ ثانیه بوده است و قرار نیست در این مسابقات این رکورد تکرار شود و رکورد بهتری می زنم.
در این ماده ۳۲ ورزشکار در چهار گروه به رقابت پرداختند و بهترین رکورد در این مسابقات متعلق به لین ژیا اووهای از چین با ۱۰:۵۶ ثانیه است و بهترین رکورد درویشی پیش از این مسابقات رکورد ۱۰:۷۶ ثانیه بوده است.
او در دو ۱۰۰ متر با ثبت رکورد ۱۰:۹۲ ثانیه به مرحله فینال مسابقات دوومیدانی بازی‌های آسیایی جوانان ۲۰۲۵ در بحرین راه یافت. محمدحسن درویشی در فینال ماده ۱۰۰ متر در گروه دوم با حریفانی از هند، مالزی، چین‌تایپه، چین، کره‌جنوبی، قزاقستان و تایلند به رقابت پرداخت و با رکورد ۱۰:۹۲ ثانیه به فینال این مسابقات صعود کرد.
گام های خسته درویشی به سکوی آسیا نرسید
محمدحسن درویشی ساعت ۱۹:۱۵ دقیقه در ورزشگاه ملی بحرین در فینال دوی ۱۰۰ متر به مصاف حریفانی از کره جنوبی، مالزی، چین، چین تایپه، فیلیپین و عمان رفت. او در فینال دوی ۱۰۰ متر با ثبت رکورد ۱۱.۰۸ ثانیه هشتم شد.رکورد شخصی درویشی ۱۰.۷۶ ثانیه است. رکورد دوی ۱۰۰ متر جوانان آسیا و جهان در اختیار سوراتو شیمیزو از ژاپن با ثبت زمان ۱۰.۰۰ ثانیه است.
محمد حسن نیاز به نگاه ویژه دارد
محمد حسن درویشی پس از پایان رقابت فینال به صراحت از کمبود امکانات در شهرش گفت و اینکه نبود مربی اش در کنار ضربه سختی را به من زد.
اما این پایان سخنان او دونده جوان نیست، جالب است بدانید او در شرایط بسیار سختی در رودان تمرین می کند او در خوابگاه کمیته امداد امام خمینی سکونت دارد و طبعاً تغذیه این ورزشکار ملی و بین المللی همان خوراک ناچیز خوابگاه است و با مشقت فراوان هزینه های بدنسازی ، مکملهای ورزشی ، فیزیوتراپی ، ایاب و ذهاب و ….. ده های هزینه جانبی دیگر را از جیب خانواده روستاییش می پردازد.
حالا وقت آن رسیده که احسان حدادی به عنوان رئیس فدراسیون دو و میدانی نگاه خاصی به بهشت جنوب ایران که مبدل به بهشت پرورش دونده ها شده است داشته باشد.قطعا باید این استعداد های ناب در پایتخت مستقر شوند و به طور شبانه روزی تحت نظر باشند تا آینده درخشانشان تضمین شود. آنچه مشهود است آنها با امکانات موجود در رودان و حمایت های محدود نخواهند توانست این روند را ادامه دهند اگر هم ادامه داشته باشد مشقت های فراوانی را برای آنها، مربی و مسوولان همراهشان خواهد شد.
