به گزارش دریای اندیشه ؛ مهسا عبدی، فعال حوزه شعر و ادبیات،با ابراز تأسف از درگذشت منصور ضمیری‌نژاد، شاعر برجسته رودانی، او را یکی از چهره‌های ماندگار غزل در جنوب کشور دانست و گفت: استاد ضمیری‌نژاد را می‌توان یکی از غزل‌سرایان فرهیخته و صاحب‌سبک استان هرمزگان دانست. او نه‌تنها شاعری توانا، بلکه دانشمندی در حوزه ادبیات بود. بسیاری شعر می‌گویند، اما اندک کسانی هستند که مانند او تسلط عمیق بر مبانی و ظرایف شعر فارسی داشته باشند.
وی ادامه داد: شعرهای استاد ساختاری منسجم و حساب‌شده داشت؛ به‌طوری‌که اگر حتی یک بیت از آن حذف می‌شد، کل شعر فرو می‌ریخت. او با وسواس شاعرانه و شناخت کامل از زبان و موسیقی شعر، اثری می‌سرود که هر جز آن در خدمت کل بود. همین ویژگی باعث می‌شد شعرش هم دلنشین باشد و هم از استحکام فنی برخوردار.

نسلی شاگرد استاد ضمیری‌نژاد
عبدی با اشاره به نقش محوری ضمیری‌نژاد در رشد شعر هرمزگان گفت: استاد نخستین کسی بود که مسئولیت انجمن شعر هرمزگان را بر عهده گرفت. او در عمل شالوده فعالیت‌های ادبی در استان را بنا نهاد و به نوعی می‌توان گفت نسل کنونی شاعران هرمزگان یا مستقیماً شاگرد او بوده‌اند یا از شاگردانش آموخته‌اند. حضورش در محافل ادبی همیشه با احترام و تأثیر همراه بود.
فروتنی شاعر و دغدغه هدایت جوانان
این شاعر جوان درباره منش و رفتار استاد افزود: با وجود جایگاه والایی که داشت، انسانی بسیار متواضع و بی‌ادعا بود. هیچ‌گاه به دانشی که داشت فخر نمی‌فروخت و هرگز نگاه از بالا به دیگران نداشت.
هرکس از او راهنمایی می‌خواست، با مهربانی پاسخ می‌داد. باور داشت شاعر باید خودش را از درون کشف کند و استاد تنها نقش هدایتگر را دارد. حتی در سال‌های پایانی عمر، شاعران جوان شعرهایشان را برای او می‌فرستادند تا ویرایش و نظر دهد. خودش می‌گفت: شاعر باید خودش را پیدا کند، من فقط چراغی در مسیرش روشن می‌کنم.
عبدی با یادآوری تجربه شخصی‌اش گفت: با اینکه حوزه اصلی او غزل، رباعی و طنز بود، وقتی شعر سپید برایش می‌خواندم، با دقت گوش می‌کرد و نکته‌به‌نکته توضیح می‌داد. می‌گفت: این بخش را بازنویسی کن، عیب ندارد، دوباره بنویس اما درستش کن. او هرگز دلسرد نمی‌کرد؛ برعکس، تلاش می‌کرد شاعر درون تو را بیدار کند. همین ویژگی، از او یک معلم واقعی ساخته بود.

صدای ماندگار شاعر در گوش هرمزگان
این شاعر هرمزگانی با توصیف حس خود از شعرخوانی ضمیری‌نژاد افزود: وقتی شعرهایش را می‌خوانم، انگار صدای خودش در ذهنم طنین‌انداز می‌شود. او شعر را با لحن درست و آوای موسیقایی می‌خواند؛ هر واژه را دقیق تلفظ می‌کرد و خوانش او از اشعار کلاسیک مانند سعدی و حافظ هم بی‌نقص بود. خیلی از شاعران شعر خوب می‌نویسند، اما در خوانش ضعف دارند؛ استاد ضمیری‌نژاد در هر دو زمینه استاد بود.
عبدی در پایان گفت: به جرأت می‌گویم استاد ضمیری‌نژاد آن‌قدر شاعر بود که وقتی شعرهایش را می‌خوانی، صدای خودش پیش از کلمات در گوش می‌پیچد. همین ماندگاری صدا و معناست که او را به پیر فرزانه غزل هرمزگان تبدیل کرده است.