دریای اندیشه

بسیاری از ابزار و تجهیزاتی که برای کاربردهای پزشکی ابداع می‌شوند، می‌توانند به کاربران خود که به بیماری‌های مزمن مبتلا هستند، کمک کنند تا زندگی راحت‌تری داشته باشند.

لایوساینس، هنگامی که ورزشکاری با اندام مصنوعی را در حال رسیدن به خط پایان مسابقه می‌بینید و یا ویدئوی تاثیرگذاری از نوزادی را تماشا می‌کنید که با کمک یک ایمپلنت پزشکی، برای نخستین بار صدای مادرش را می‌شنود، در حقیقت شاهد پیشرفت ابزار پزشکی هستید.
شرکت سوئدی "سندویک"(Sandvik) که در زمینه مهندسی فعالیت دارد، ابزار و تجهیزاتی می‌سازد که می‌توانند روش جدیدی را برای زندگی ارائه دهند. فناوری‌های این شرکت ابزار پیشرفته و تجهیزاتی مانند سیم‌های بسیار باریک پزشکی را شامل می‌شوند که می‌توانند بسیاری از کارهای غیرممکن را ممکن سازند.
سندویک به عنوان یک شرکت مهندسی جهانی، در صنایع بسیاری خدمت می‌کند و حوزه‌های گوناگونی از حفاری معدن گرفته تا پزشکی را پوشش می‌دهد. این شرکت می‌تواند تجهیزاتی را ارائه دهد که در بافت‌های انسانی کاشته می‌شوند تا به آنها کمک کنند.
از میان نمونه‌های کارآیی چنین فناوری‌هایی می‌توان به ورزشکاری اشاره کرد که پای خود را در حادثه‌ای از دست داد و با کمک پای مصنوعی توانست به رقابت‌های ورزشی خود ادامه دهد. "مایک اسکالتز" (Mike Schultz)، یکی از پنج ورزشکار برتر حوزه اسنومبیل‌رانی در سال ۲۰۰۸ بود که پایش طی یک مسابقه به شدت آسیب دید. او به خاطر طوفان نتوانست به موقع به بیمارستان برسد و آسیب پای او به همین دلیل شدیدتر شد. نهایتا اسکالتز، پای خود را از دست داد.
پای اسکالتز به سرعت با یک پای مصنوعی جایگزین شد اما پای جدید برای سبک زندگی رقابتی او مناسب نبود. وی در این باره گفت: من نمی‌خواستم در صورتی که عملکرد قبل را نداشته باشم، مانند گذشته در مسابقات شرکت کنم.
اسکالتز به پایی نیاز داشت که بتواند در مسابقات اسنومبیل‌رانی به درستی کار کند. شرکت سندویک توانست به این آرزوی او جامه عمل بپوشاند. اسکالتز با کمک پای مصنوعی سندویک توانست در مسابقات زمستانی سال ۲۰۱۸، یک مدال طلا و یک مدال نقره به دست بیاورد.
نمونه دوم، پدری بود که به خاطر بیماری پارکینسون دچار مشکل شده بود.  "اندرو جانسون"(Andrew Johnson)، یک پدر ۳۵ ساله نیوزیلندی بود که نشانه‌های ابتدایی پارکینسون در او مشاهده شد و به دشواری در حرکت، حفظ تعادل و هماهنگی حرکات بدن او انجامید. جانسون با گسترش بیماری و رسیدن به مراحل پیشرفته آن، به شرایطی نزدیک شد که حرکت کردن برای او دشوار بود.
دو سال پس از تشخیص پارکینسون، تحریک مغزی عمیق روی جانسون صورت گرفت و الکترودهایی در مغز او کاشته شد تا به کنترل مغز او کمک کنند. این الکترودها با کمک سیم‌های بسیار باریکی که ساخت شرکت سندویک بود، به سراسر بدن متصل شدند تا فعالیت مغز را تنظیم کنند. این سیم‌ها از موی انسان هم باریک‌تر بودند و پیچیدگی کافی را داشتند تا در حوزه عصب‌شناسی به کار بروند. این فناوری به جانسون کمک کرد تا زندگی خود را به عنوان پدر خانواده ادامه دهد.
سومین نمونه، یک نوجوان مبتلا به دیابت نوع یک بود که توانست با کمک یک برچسب که به حسگر کوچکی مجهز است، گلوکز بدن خود را ردیابی کند. "آماندا روزنگرن"(Amanda Rosengren)، یکی از جوان‌ترین بیماران مبتلا به دیابت بود که بیماری او در چهار سالگی تشخیص داده شد. خانواده او در سال ۲۰۱۳ فهمیدند که می‌توانند ابزاری برای بررسی گلوکز بدن او تهیه کنند. این ابزار، یک برچسب مجهز به حسگر بود که سیم‌های پزشکی در آن به کار گرفته شد تا امکان ارسال سیگنال‌های الکتریکی را فراهم کند. داده‌های این برچسب به صورت خودکار به یک اپلیکیشن که روی تلفن همراه آماندا نصب شده بود، منتقل می‌شدند تا او بتواند از میزان گلوکز بدن خود آگاه شود.

چنین فناوری‌هایی می‌توانند به افراد مبتلا به مشکلات مزمن کمک کنند تا زندگی و فعالیت‌های خود را مانند گذشته ادامه دهند و گرفتار انزوا نشوند.